Fyrsti rokkarinn ?

Þetta er alveg magnað.  Flutningur ræðunnar er með hreinum ólíkindum og umbúnaður allur.

Ræðumaður kynntur til sögunnar.  Hann tekur sér stöðu.  Hefur blöðin á borðshorni sveipuðum hvítum dúk, minnir nánast á altari.  Borðið lágt - gerir ræðumann stórann.  Ræðumaður bíður dágóða stund áður en hann hefur mál sitt, rjálar eitthvað við blöðin með minnispunktunum.   Loftið rafmagnað og þrungið eftirvæntingu.  Svo ávarpar hann söfnuðinn.  Aftur smá bið.  Þögnin öskrar hreinlega.

Svo byrjar ræðan, hægt, hikandi.  Virkar eins og ræðumaður sé hálffeiminn.  Smá saman vex þunginn og flæðið og fyrr en varir er komið beljandi stórfljót.  Orðin streyma fram og setningarnar eins og falla inní ryðma í rokklags.  Hreifingar líkamans tjá einnig orðin og gefur þeim aukna tilfinningalega merkingu...eins og rokkstjarna að flytja lag sitt.

Fyrr en varir er salurinn algjörlega á valdi ræðumanns...hluti af honum og ræðumaður hluti af áheyrendum.  Ótrúlegt... en jafnframt verulega umhugsunarvert (að mínu áliti)

http://www.youtube.com/watch?v=20ffh_cM47E