Um Alþingi og Ríkisstjórn.

Borið hefur talsvert á því viðhorfi uppá síðkastið að það fyrirkomulag að kjósa þing þar sem síðan myndast meirihluti sem síðan ákveður ráðherra sem mynda ríkisstjórn - að það sé ómögulegt fyrirkomulag. Allt illt stafar af þessu fyrirkomulagi, segir fólkið. Miklu betra væri, segir það, ef einn maður réði þessu öllu og færi alltaf eftir ,,vilja fólksins".

það er svo undarlegt að sjá svona umræðu, sko núna 2012, að maður er virkilega hugsi yfir því. það er engu líkara en fólk skilji ekki grunneðli þingræðis og fulltrúarlýðræðis og sé hugarfarslega aftur í öldum þar sem konungur var einvaldur og hafði umboð frá guði en var jafnframt í dularfullu sambandi við börnin sín (þegnana).

Ok. þá segja sumir: Ja, Konungur eða forseti á ekkert að ráða - heldur á þjóðin að ráða. Hugsunin er þá, að það á að fara að kjósa um öll mál, alltaf og allstaðar. Og það á allt að vera opið hvað er hægt að kjósa um. Fjármál ríkis, milliríkjasamninga etc. etc. Hvenær sem er á að vera hægt að taka vinkilbeygju í fjármálum ríkis og fella niður milliríkjasamninga ef sú stemming myndast þann og þann klukkutímann o.s.frv. (þetta er allt í stuttu máli.)

þarna fer fólk alveg framhjá því sem þykir einn meginkostur þingræðis og fulltrúarlyðræðis. Að þar ráðast mál ekki í stundargeðshræringu heldur er um að ræða ákveðinn lýðræðislegan prósess sem á endanum skilar ákveðinni niðurstöðu. Jú jú, einstakir hópar sem bjóða fram til þings geta alveg beitt lýðskrumi en vegna þess hvernig fulltrúarlýðræði og þingræði er byggt upp, þá dempast lýðskrumið og ákvrðanir ríkis verða yfirvegaðari og byggðar á bestu fánlegu upplýsingum og td. með aðkomu lýðræðislegra uppbyggðra stofnanna.

Ofangreindu er eins og fólk vilji alveg líta framhjá eða í raun það sér allt ill í þessu grunnkerfi sem í Vestrænum samfélögum þykir eftirsóknarvert og það besta sem völ er á. Fólk vill fá það í staðinn að öllum málum, og nb. án alls ramma eða takmarkanna, verði ráðið í þjóðaratkvæðagreiðslum.

Fólk vill alls ekki hugsa útí að það að ráða meginmálum ríkis í þjóðaratkvæði hefur mikinn galla. Í stuttu máli, að þá hverfur þessi millivegur. þessi lýðræðislegi prósess þar sem kjörnir fulltrúar ræða sig niður á milliveg. það að ætla að ráða öllum málum í þjóðaratkvæði er í raun stórvarasamt. það bíður uppá að meirihutinn kúgi minnihlutann. Og fólk skal hafa í huga sko - að það sjálft verður ekki endilega alltaf í meirihluta í þjóðaratkvæði. Fólk er að tala svoldið eins og það sé einhver einn massi þarna úti sem kallast ,,þjóð" - og hún verði alltaf sammála um allt. Fólk er ekkert að hugsa hálfa hugsun þessu viðvíkjandi til enda. því miður.

Að lokum má nefna eitt mál sem réðist í þjóðaratkvæði. Áfengi var bannað á Íslandi. það var bannað með þjóðaratkvæðagreiðslu. þessi ákvörðun var auðvitað tóm steypa og olli þvílíkum vandamálum og spurning hvort sú vitleysa hafi ekki skapað drykkjuómenninguna á Íslandi sem innbyggjar eru enn að kljást við afleiðingarnar af.