Efta dómurinn í æseifmáli framsjalla segir að fjármálastofnanir skuli greiða lágmarkstrygginguna.

,,159. The payment obligation thus lies with the deposit-guarantee fund, and the guarantee funds are to be financed entirely by the credit institutions. In circumstances where the fund cannot meet depositors’ claims in the event of a default by a member of the scheme, it is for the remaining credit institutions to make up the difference. In other words, the bankruptcy of a financial institution is covered – as in classic insurance systems – by the rest of the institutions active in the market."

http://www.eftacourt.int/uploads/tx_nvcases/16_11_Judgment_EN.pdf

Úll la la.  

Það er margt mjög furðulegt í þessum dómi.  Td. að Stigliz nokkur er dreginn í dómstexta (sem hlýtur að vera einsdæmi að einhver hagfræðingur útí bæ sé dreginn inní lagamál.) Og td í grein 180 er vitnað í Blödel-Pawlik (Case C-134/11) til stuðnings þess að ríkið geti ekki verið ábyrgt fyrir lágmarki o.s.frv. heldur sjálfur tryggingaraðilinn - að það er alveg óskiljanlegt afhverju vísað er í þann dóm.  Sá dómur snerist ekkert um ábyrgð ríkis.  Fólk getur flett upp þeim dómi ef það vill og lesið.  ECJ var ekkert að dæma um ríkisábyrgð eða ekki ríkisábyrgð þar.    Það eru ótalmörg svona atriði sem eru furðuleg og afar einkennileg í Eftadóminum. 

Athugasemdir

[kristinn geir steindórsson briem (IP-tala skráð) 14.2.2014 kl. 10:31]

margir dómar eru furðuleigir enn það er niðurstaðnn sem gildir

[Ómar Bjarki Kristjánsson, 14.2.2014 kl. 11:06]

Í þessu tilfelli virðist niðurstaan einna helst vera - að Ísland eigi að borga með einum eða öðrum hætti.

Það er engin leið að fá annan botn í mál dómsins.

[kristinn geir steindórsson briem (IP-tala skráð) 14.2.2014 kl. 17:22]

er ekki landsbankinn að borga og það á vavasömum forsendum er það ekki nóg