Munurinn á Sgt.Peppers og Their Satanic Maj­esties Requ­est

er auðvitað að sú fyrrnefnda heppnaðist fullkomlega en hin síðarnefnda ekki.

Það er vissulega rétt hjá Richards, að með Sgt. Peppers fara Bítlarnir í nýja átt eða þróast á óvæntan hátt en það er ekki rétt hjá honum að músíkkin á plötunni hafi ekki rætur.  Ræturnar liggja einfaldlega víða.  Í vestrænni klassík, karnival, blásturshljóðfæraböndum, þjóðlagahefð, tlraunamennsku og indverskum hljóðheimi, svo nokkur dæmi séu nefnd.

Trikkið við plötuna er hvernig ólíkum bútum er raðað saman á þann hátt að platan myndar eina heild og kemur fram sem sjálfstætt listaverk sem stendur tímans tönn.  

Það voru margir sem reyndu þetta en fáum tókst vel upp   Með snjallri og víðtækri útfærslu á þessari hugmynd tókst Bítlunum að setja sitt mót á alla tónlistarlega framvindu og marka spor sem verða ekki afmáð.

Og þetta var ekki í eina skiptið.  Flestar síðari plötur þeirra bera í raun sömu einkun.  Þeim tókst einhvernvegin alltaf að fanga samtíman, fanga stemminguna á hverju ári fyrir sig í lok 7. áratugar og færa þá stemmingu í tónlistarverk.

Keith Richards skýtur á Bítlana

Athugasemdir

[Már Elíson, 6.8.2015 kl. 21:53]

Enda eru menn nú ekki að taka mark á þessum sýruheila. Hann (KR)ætti heldur ekki að tala um hluti sem hann man ekki einu sinni eftir. - Meiri þöngulhausinn.