Bankar og hvernig þeir virka varðandi inn- og útlán.

Eg met það svo, að nauðsynlegt sé að skerpa á einu atriði varðandi banka og undirstrika þangað til hver maður skilur.  Og þetta er alveg burséð frá því hvaða augum menn líta banka.

Innstæður eru ekki geymdar bara í skúffum í bankanum.  Það fyrsta sem bankinn gerir er að lána þessa peninga út.  Peningarnir eru svo settir aftur inní bankann að hluta til - og þeir peningar lánaðir aftur út og svo koll af kolli en samt ekki uppfyrir ákveðinn ramma sem settur er þar um.  

Þetta tengist svo allt Seðlabankanum og ríki með einum eða öðrum hætti og ekki síst Seðlabanka sem hefur peningaútgáfuvald.  Seðlabankinn er alltaf móðir allra banka í ríkjum.

Ok. Bankinn er alltaf nánast tómur af seðlum.  Fólk skilur það?  Já.  Gott.

Þ.a.l. eru bankar teoratískt alltaf tómir að innan, í vissum skilningi.

Þetta er ekki eins og kall einn á stað einum á Íslandi í upphafi 20.aldar hélt, að bankinn geymi bara peningana í skúffu hjá sér.

Þá var það þannig að fjármálastofnun ein var að fara á höfuðið og efnið var umtalað í samfélaginu og menn ræddu mikið um.  Kall einn sérlundaður hafði lagt peninga þarna inn og hafði þá þann háttinn á að hann lét bankann hafa peninginn í lokuðum umslögum.  Í tilefni umræðna um væntanlegt fall bankans sagði kallinn:  Ja, ef þeir hafa opnað umslögin mín - þá skulu þeir eiga mér að mæta!

Ástæða þess að eg segi þessa sögu er - að það er eins og sumir íslendingar, jafnvel margir, haldi í dag og þessi misserin að bankar virki svoleiðis.  Að þeir geymi innstæður ofan í skúffu hjá sér álíka og gjaldkeraskúffunni.

Er ekki svoleiðis.  Peningarnir fara beint út.  Bankinn alltaf (nánast) tómur að innan. 

Þessvegna innstæðutryggingar.

Innstæðutryggingar eru fyrst og fremst til að fólk geti fengið peninga sína strax ef eitthvað kemur uppá.   Að öllu jöfnu ætti síðan að nást uppí innstæður með sölu eigna þrotabankans með tíð og tíma - en innstæðutryggingar eru til að tryggja neytendur fyrir biðinni.  Að neytendur fái sitt strax.  Umrætt er því risastórt neytendamál.   

Hvernig þær eru fjármagnaðar eða implementeraðar er á höndum hvers ríkis.  Flest ef ekki öll ríki koma því þannig fyrir að fjármálastofnanir borga síðan kostnaðinn við dæmið þá ríkið þurfi að hlaupa undir bagga tímabundið.

Í umræðu hér uppi er búið að snúa þessu neytendamáli alveg á haus - og rúmlega það.