Vantar breidd.

Fyrst ber að nefna að árangur landsliðsins íslenska undanfarin ár er að mörgu leiti hinn athygliverðasti. Merkilegt að ná slíkum stöðugleika á meðal hinna 10 bestu í handbolta.

Handboltinn hefur auðvitað þróast ótrúlega hratt undanfarna tvo-þrjá áratugi eða svo.   Það er í raun allt annari handbolti sem maður sér í dag en fyrir um 25 árum.   Þar skiptir hraðinn mestu, að mínu mati.  Það er búið að gera svo margt til að auka hraðann bæði í leikstíl og reglunum sem fylgja leiknum.

Hraðinn gerir það að verkum að það verður að vera breidd til lengri tíma litið.  

Það er ekki lengur option að ,,þora ekki" að setja menn á bekknum inná.  Það verður að gera það. Nota allann hópin með tilheyrandi róteringum.

En það hefur lengi loðað við Ísland að keyra á sem fæstum mönnum í gegnum mótin og ástæðan hefur verið talin,  að svo mikill munur hafi verið á kjarnaliðinu,  7-9 mönnum,  og restinni af hópnum að það veikti liðið of mikið að skipta inná af bekknum.  

Þetta er hugsun sem gengur ekki í dag.  Sérstaklega þar sem aðalmennirnir eru meira og minna meiddir.   það er betra að láta aðeins lakari menn spila heldur en láta meidda menn spila.  Það verður að hafa uppleggið þannig, að allur hópurinn spili eða amk. geti verið settir inná til að taka fullan þátt í leiknum

Spænska liðið var í upphafi leiks talsvert sterkara, sem vonlegt er enda heimsmeistarar.  Þeir byrjuðu með talsverðum látum og vildu strax klára dæmið.  En Ísland stóð furðulega mikið í þeim ef haft er í huga að íslenska liðið var ekki að leika neitt sérlega vel.  En skipulag liðsins hélt alveg merkilega og ýmislegt féll með þeim í leiðinni,  með þeim afleiðingum að jafnræði var á markatöflunni langt fram í leik.

Það sem gerði útslagið samanlagt var breiddin.  Breidd spánverja miklu mun meiri.  Og það dugar barasta í heildina að meðaltali.  Þar kemur þessi aukakraftur sem dugar.  

En að öðru leiti með leik Íslands má alveg setja spurningarmrki við hvort sóknarlega þeir séu nægilega vel mannaðir.  Það er veikleiki í liðinu að hafa ekki 2-3 öfluga miðjumenn eða leikstjórnendur sem geta ógnað markinu á umtalsverðan hátt.  Það sést alveg hjá sterkustu liðum að sú staða er oft krúsíjalt hjá þeim.  Aðalstaðan.

Jú jú, íslensku miðjumennirnir kunna alveg að spila leikinn.  Klókir og góðir í að láta boltann fljóta sem kallast.  Yfirleitt skynsamir í leik sínum með sænsku ívafi.  En það er barasta ekki nægileg ógnun frá þeim beint að markinu.  Það auðveldar andstæðingunum vörnina.  Það auðveldar andstæðingunum vörnina þegar miðjumaðurinn lítur varla í átt að markinu langtímum saman.  Segir sig sjálft.

Við vörnina hjá Íslandi per se er svo sem lítið að athuga beinlínis en hún virkar stundum hægari en maður á að venjast frá íslenska liðinu.  Kannski eru þeir að spara sig og hugsa um leikina framundan eða etv. spila meiðsl inní.  Erfitt að segja til um það fyrr en eftir fleiri leiki. 

Sverre: Okkur var refsað