Sturla Þórðarson og Örlygsstaðabardagi.

Að sem kunnugt er þá var og er Sturla Þórðar einn merkasti rithöfundur Íslands þó óljóst sé hve mikið hann nákvæmlega skráði.  Sturla var viðstaddur marga atburði á 13.öld svo sem Örlygsstaðabardaga.  

Oft hefur verið sagt eða dregin sú ályktun að lýsing hans á atburðum sé sennilegri vegna þess að vitað er hann var sjálfur  viðstaddur.   Um það er bara erfitt að fullyrða, að mínu mati.  Sem dæmi er lýsing hans á framgangi og háttalagi frænda síns Sturlu Sighvatssonar í bardaganum hin ólíklegasta, finnst mér.

Í stuttu máli er líkt og Sturla Þórðar vilji helst koma á framfæri að Sturla Sighvats hafi skynjað að tími hans væri búinn og hann hafi gætt að því að sinna guði sínum o.s.frv.

Þeir eru þarna Sturlungar og bíða eftir Gissuri og Sunnanmönnum - en það er eins og ekki sé nokkurt skipulag á einu eða neinu varðandi varnir.  Tekið er fram að Sturlu Sighvats dreymir vondan draum og vaknar sveittur.  Um morguninn fyrir bardagann fer hann svo alls ekkert að sinna hernaðarlega þættinum - heldur fer hann í kirkju að syngja sálma.

Þegar svo útí bardagann kemur, þá er hann með gamalt spjót sem nefnt er Grásíða - og það bognar alltaf og hann verður sí og æ að bregða því undir fætur sér til að rétta það.

Að mörgu leiti er frásögn Sturlu þórðar af Örlygsstaðabardaga hin ævintýranlegasta og með ólíkindablæ - þó vissulega sé sumt mjög raunsætt og ýmsar lýsingar trúverðugar.

Sennilegast verður að taka frásagnir af atburðum á 13. öld, jafnt hjá Sturlu sem öðrum, með mikilum fyrirvara - rétt eins og sjálfar íslendingasögurnar sem áttu að hafa gerst mun fyrr í tíma. 

Tröllasögur björguðu Sturlu