Það sem málsóknin byggir á núna er í raun bein afleiðing af síðasta dómi í skuldamáli landsins.

159. The payment obligation thus lies with the deposit-guarantee fund, and the guarantee funds are to be financed entirely by the credit institutions.

Jú jú, almennt þykir síðasti dómur furðulegur og að mörgu leiti með veikum rökstuðningi og stundum beinlínis fáránlegum.  Um það eru menn almennt sammála.  En það breytir því ekki að engu líka er enn dómurinn vísi á TIF og í framhaldi fjármálastofnanir almennt.

Nú, það sem þykir sérstaklega aðfinnsluvert í síðasta dómi er, að hann hundsar meginefni og inntak dírektífis um lágmarks neytendavernd, lágmarkstryggingu á innstæðum.

Það er í raun alveg eðlilegt og fyrirsjánlegt (kom reyndar strax fram í Hollandi) að FSCS og DBN myndu láta reyna á þetta atriði.  Allar mótbárur eða gagnrök þýða þá, - að í raun hafi ekki verið nein lágmarks neytendavernd.

Icesave-málið lifir enn